Mavera’ya Mektup

 Ansızın öğretmenin lafını böldü delikanlı, ayağa kalktı, izin istedi. Salgından dolayı aylardır okullar kapalıydı, artık içinde tutamıyordu. Başladı anlatmaya; "Arkadaşlar, farkında mısınız? ya da hiç farkında olmaya çalıştınız mı? Neden burada olduğunuzu, neden şu sıra dedikleri tahtalara oturup sabahtan akşama kadar burada tutulduğunuzu hiç merak etmediniz mi? Şimdi size bir soru soracağım, siz neden buradasınız?.... 'ses yok'.... Ben size açıklayayım, siz buraya geldiniz çünkü meslek edinmek istiyorsunuz, para kazanmak ve rahat yaşamak istiyorsunuz. Peki meslek denen şey nedir? Yaklaşık altı yaşınızdan yirmi iki yaşınıza kadar eğitim denen zırvalığın peşinden koşacaksınız. On altı yıl, evet tam tamına on altı yılınız şu tahtaların üzerine oturup bir b*k öğrendiğinizi zannetmek ile geçecek. Doktor oldum, avukat oldum, mimar, mühendis oldum diyerek ortalıkta avel avel dolaşacaksınız. Size bunlar takdire şayan işler gibi görünecek, evliliğiniz buna bağlı olacak ve mesleği...

 Ahuzarın mabedinde yıllanmış ömrüm Hüzün hep bir parça hayat dolu diyor Büyükada'nın meyhanelerinde kendini arıyor Yalnızlığın saadetinde yanıyor Bir kadehim var ve bir de kalemim Ruhum titrek, kalbim sağır Aşkın ötesinde, benim sözlerim Şeriat mı dersin, hakikat mi? Bacadaki mağrur martı kayboldu Kapı kapandı ve ışık söndü Ademden bu deme bir kul düştü Çan çınlıyor ve hilal kızıl Şarap şimdi en güzel halinde Ölüm şimdi en güzel haliyle Dolanıyor adanın sahillerinde Yalnızım ben en güzel halimle Elimde yok, avucumda yok Aklım da yok, fikrim de yok Varlığı var eden yokluk Beni, yokluktan da var eder Kefenimdir benim bedenim Issız ve soğuk Lafı uzatmaya gerek yok Alem de benim, adem de benim Sevgilim, sevgilim, sevgilim... A. Taha OKUMUŞ / 12.10.2020 / Büyükada/İstanbul